ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၊ ဘိုးေတာ္ကင္း၊
ဘိုးေတာ္ကင္း၊ ကႏၷားစီးေမာင္ေမာင္လတ္
ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၊ သမၼတ
သမၼတ၊ ဆရာေက်ာ္ျမသန္း
. . . . . . . . . . . . . . . . .
ဆရာေက်ာ္ျမသန္း . . . . . . ။
တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု
ခြဲျခားမရေသာ အမည္နာမမ်ား၊ အသိအာရံုႏွင့္ သညာသိ ခႏၶာမွာ အတိုင္းအတာတစ္ရပ္အထိ ေနရာယူလႊမ္းမိုးထားခဲ့ေသာ
အမည္နာမမ်ား၊ ထိုအမည္နာမမ်ားက မိမိႏွင့္အတူ အျခားစာဖတ္ပရိသတ္ထုႀကီးကိုပါ လႊမ္းမိုးထားဖူးသည္။
ဘာ့ေၾကာင့္ လႊမ္းမိုးထားႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။
ဆရာ့အေၾကာင္းမေျပာခင္
မိမိအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္သည္။ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ႏွစ္ ၀န္းက်င္ကတည္းက
ဘိုးေတာ္ေပါင္းစံု၊ ဆရာေပါင္းစံု၊ ဆရာေတာ္မ်ိဳးစံု ေတြ႕ဖူး၊ ႀကံဳဖူး၊ ဆံုးဖူး ဖူးသည္။
အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ား ႀကံဳဆံုခဲ့ဖူးသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ရေသ့ႀကီးက်ိကုန္းကဲ့သို႔ေသာ
ေျမေလွ်ာက္ ဂႏၶရီခရီးသည္ ၀ိဇၹာဆိုသူမ်ားပင္ ႀကံဳဆံုဖူး၏။ လူကိုယ္တိုင္ ႀကံဳဆံုဖူးသလို
ဗိုလ္တာရာ(ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္)၏ ကတိသစၥာ အစျပဳေသာ ဂမၻီရစာေပမ်ား ဖတ္ရႈျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။
၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္မွ် ဂမၻီရ ဘာသာရပ္ႀကီးက လႊမ္းမိုးခဲ့သည္ဟု သံုးသပ္မိသည္။ ထို ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္
အတြင္းထဲမွာပင္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္က ဘိုးေတာ္ကင္း။
ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၏
အျခားစာအုပ္မ်ားကို သိပ္အာရံုမေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘိုးေတာ္ကင္းမွစ၍ စူးစူးစိုက္စိုက္
ဖတ္မိလာခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘိုးေတာ္ကိစၥ၊ နတ္ကိစၥ၊ ေဗဒင္ဆရာကိစၥမ်ား . . . ။
ဆရာက
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္အရ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးဖြဲ႕ေလ့မရွိ။ ဆရာအသိ၊ ဆရာ့အေတြးအေခၚကို
ဆရာကိုယ္တိုင္ ၀င္၍ ေျပာျပသြားသည္။ ညႊန္ျပသြားသည္။ ဆရာ့ အာေဘာ္မ်ားကို ဇာတ္ေဆာင္အား
သိပ္ၿပီး ေျပာခိုင္းေလ့မရွိ။ ဆရာကပဲ ေျပာေလ့ရွိသည္။
ဆရာ့၀တၳဳမ်ားကို
ဖတ္ရဖန္မ်ားေသာအခါ ဆရာသည္ ေလာကီကိစၥမ်ားကို စနစ္တက် သိရွိသူ၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ဆရာကဲ့သို႔
သိရွိေစလိုသူဟု နားလည္မိခဲ့သည္။ “အမွန္သိမွ အသိမွန္မယ္၊ အသိမွန္မွ အမွန္သိမယ္” ဟူေသာ
ေစတနာသည္ ေပၚလြင္လွသည္။
စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ေယာက္၏
တာ၀န္က ဘာမ်ားပါလဲ။ ထုိတာ၀န္းမ်ားထဲမွာ စာဖတ္သူေတြ “အမွန္သိမွ အသိမွန္မယ္၊ အသိမွန္မွ
အမွန္သိမယ္” ဟူေသာ ေစတနာေတြ မလြဲမေသြ ပါ၀င္သည္ဟု ထစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။
ကိစၥတစ္ရပ္၊
ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
ေလာကတစ္လႊာ
. . .။
အရာရာအေပၚမွာ
စာဖတ္သူေတြ အမွန္သိ အသိမွန္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ျခင္းသည္ စာနယ္ဇင္း၏ တာ၀န္တစ္ရပ္
ျဖစ္သည္။ ဒါဆို ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၏ ေစတနာႏွင့္ စာနယ္ဇင္း၏ တာ၀န္ဦးတည္ခ်က္ မတူဘူးလား။
အထူးသျဖင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစသည့္ ဂမၻီရ၊ ေလာကီနယ္ပယ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမွန္သိေရး
အသိမွန္ေရးအတြက္ ဆရာေက်ာ္ျမသန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီဟု ယူဆမိပါသျဖင့္ .
. . .
ဆရာ့အေနနဲ႔ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ ယၾတာ အစရွိတဲ့ ပညာရပ္ (ပညာစစ္ ပညာမွန္) ေတြကို ယံုၾကည္မႈ
အျပည့္ရွိပါသလား။ လက္ခံမႈေရာ ရွိပါသလား။ ဘာေၾကာင့္ ယံုၾကည္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္ခံတာလဲ။
ယံုၾကည္မႈ
အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပညာရပ္အေကာင္းကိုလည္း လက္ခံပါတယ္။ ျမန္မာ့မ်ိဳးႏြယ္ အစဥ္အဆက္ ဘုရားရွင္
လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္၍ ယုတၱိယုတၱခိုင္လို႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ က်မ္းရင္းမ်ား
ရွိေသာေၾကာင့္ ယံုၾကည္လက္ခံတာပါ။ ပညာရွင္နဲ႔ ဆရာကိုေတာ့ ခြဲျခားရမယ္ထင္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာ
ပညာရွင္ထက္ ဆရာမ်ားေနတယ္လို႔ ဆိုပါရေစလား . . .။
အဲဒီပညာရပ္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္လိုအေနထားမ်ိဳးဆိုရင္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးႀကီးမားႏိုင္ပါသလဲ။
ပညာရပ္အစစ္အမွန္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ပညာရပ္ေပၚ တည္တည္သလား၊ လူအေပၚမူတည္သလား။
ေလာကီပညာရပ္မ်ားရဲ႕
တန္းဖိုးဟာ ပညာစစ္ ပညာမွန္ဘက္သို႔ ေဇာင္းေပးမႈကို ဦးတည္ခ်က္ထားရင္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးႀကီးမားပါလိမ့္မယ္။
အေပၚယံ အေဟာအေျပာဘက္သို႔ ေဇာင္းေပးရင္ တန္ဖိုးေလ်ာ့သြားမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သိပၸံေခတ္အားၿပိဳင္မႈမွာ
ပညာစစ္ ပညာမွန္ႏွင့္သာ အားၿပိဳင္မႈ ျပဳႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လူထက္ ပညာရပ္ေပၚမွာသာ
တည္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာ ေၾကျငာဟိတ္ဟန္ထည္၀င့္မႈနဲ႔ လူအေပၚတင္ေနတာကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ
ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဓိကဟာ ပညာပါ။ သာမညဟာ လူပါ။
“ဘိုးေတာ္ေခတ္”ဟာ ဆရာ “ဘိုးေတာ္ကင္း”ေရးတဲ့ ၁၉၇၅-၇၆ နဲ႔သည္ဘက္ကာလေတြမွာ ပိုၿပီး
က်ယ္ျပန္႔လာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီအရင္က မက်ယ္ျပန္႔ဘဲ အဲဒီကာလက်မွ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာတာ
ဘာေၾကာင့္ပါလဲဆရာ။ ဆရာ့အယူအဆေပါ့။
ဘိုးေတာ္ေခတ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္ ဘိုးေတာ္ကင္းေရးၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ေၾကာင့္မ်ားလားလို႔
ယေန႔အထိ သံသယရွိေနဆဲပါ။ ခုတ္ရာတစ္ျခား၊ ရွရာတစ္ျခားမ်ား ျဖစ္သြားေလသလားလို႔။ လူသိမ်ားေအာင္
သူတို႔အေၾကာင္း ေၾကျငာေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေလသလားလို႔။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေတာ္ေခတ္ဟာ က်ဆံုးသည့္ဘက္သို႔
ဦးတည္ေနပါၿပီ။ အတုဟာ ခဏသာခံပါတယ္။
ဘိုးေတာ္မယ္ေတာ္ေတြ က်ယ္ျပန္႔လာသလို ေလာကီျဖစ္ရပ္ဆန္း၊ ထူးျခားတဲ့သစ္ပင္၊ အျမဳေတ၊
မိုးႀကိဳးသြား . . . စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ ဒါ စာနယ္ဇင္းဆိုတဲ့
Media ေတြေၾကာင့္လား။
ထူးျခား
ဆန္းက်ယ္တဲ့ အေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကစံု လူေတြစိတ္၀င္တစား လက္ခံလာျခင္းဟာ အေၾကာင္းျဖစ္ရပ္ေတြ
ထူးျခားဆန္းက်ယ္ေသာေၾကာင့္လို႔ မထင္ဘူး။ မထူးျခား မဆန္းက်ယ္တာေတြကို လူေတြစိတ္၀င္စားလာျခင္းဟာ
စာနယ္ဇင္း Media မ်ားေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီ ေလာကီျဖစ္ရပ္ဆန္း၊ ထူးျခားတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြက လူေတြကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္ပါသလား။
အဲဒါကို ေဖာ္ျပတဲ့ Media ေတြကေရာ အက်ိဳးျပဳႏိုင္ပါသလား။
ေလာကီျဖစ္ရပ္ဆန္း
ထူးျခားတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြက လူေတြကို အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ပါ။ တဒဂၤဟန္ စိတ္၀င္စားမႈျဖစ္ ေစမည္တာပါ၊
ၾကြက္ကို ဆင္ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ေပးတဲ့ စာနယ္ဇင္း၊ Media မ်ားကိုေတာ့ အက်ိဳးျပဳလိမ့္မယ္လို႔
ထင္ျမင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက လူၿဗိန္းႀကိဳက္မို႔ ပိုေရာင္းရမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းကို
အက်ိဳးျပဳတာေပါ့။
ဆရာက ေလာကီ၀ိဇၹာ အစစ္အမွန္ေတြရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္ေနာ္။
ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဒါဆို အဲဒီေလာကီ၀ိဇၹာ အစစ္အမွန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြၾကားထဲမွာ ရွိႏိုင္ပါ့မလား။
လူေတြျဖစ္ခ်င္ရာ ဆႏၵ အသီးသီးကို ျဖည့္စြမ္းေပးေလ့ ရွိပါသလား။
ေလာကီ၀ိဇၹာ
အစစ္အမွန္ေတြဟာ လူေတြၾကားထဲမွာ မရွိႏိုင္ပါ။ လူေတြ ျဖစ္ခ်င္ရာဆႏၵေတြကိုလည္း မျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ မူလက အက်င့္စခန္းမွန္ကန္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အတုအေယာင္သဖြယ္
လမ္းမွားသြားတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူ႔ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္လား။ လူေတြရဲ႕ ဖ်က္စီးမႈေၾကာင့္လား။
မူလအမွန္၊
ေနာက္မမွန္တာက လူ႔သဘာ၀ နိယာမအတိုင္း ကိုယ္တိုင္ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ သဘာ၀ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
တပည့္တပန္းမ်ားရဲ႕ ေျမွာက္ပင့္မႈအေပၚ သာယာေသာေၾကာင့္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒါကလည္း
လူ႔သဘာ၀ေပါ့။
Media ေတြမွာ ေဖာ္ျပေလ့ရွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ထူးေတြကို ဆရာ စိတ္ခ်ပါသလား။ လူေတြကိုေရာ
စိတ္ခ်ပါသလား။
ပုဂိၢဳလ္ထူးဟု
ဆိုသူေတြကို လံုး၀စိတ္မခ်။ မယံုၾကည္ပါ။ လူေတြကိုလည္း စိတ္မခ်ပါနဲ႔။ မယံုၾကည္ပါနဲ႔လို႔
တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ အရွိအမွန္ဆို ဟုတ္၊ မဟုတ္ကို အသိအမွန္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ေပတံျဖင့္
တိုင္းၾကည့္ပါလို႔ ေလးေလးနက္နက္ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
ေဗဒင္ဆရာ၊ လကၡဏာဆရာ၊ နတ္ကေတာ္၊ အၾကားအျမင္၊ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္ ဆိုတိုင္း “သံသယ”အျမင္နဲ႔
ၾကည့္သင့္ပါသလား။
“သံသယ”
အျမင္မ်ားေလ မမွားေလလို႔ ဆိုပါရေစ။
လူေတြကို အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ေျပာရဲတဲ့သတၱိ ဘယ္လိုေမြးေပးရင္ ျဖစ္ႏိုင္မလဲဆရာ
(ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ သတိၱက ဒီလိုပါဆရာ၊ ဥပမာ . . . ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ေဟာခ်က္ကို မွားရင္မွားတယ္လို႔
ေျပာရဲတဲ့ သတိၱမ်ိဳးပါ။ ဘိုးေတာ္အတုေယာင္ေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေျပာရရင္ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕
နတ္၀တ္ပုဆိုး သာဓကလိုေပါ့။ အေမႊးတိုင္က အေငြ႕ထြက္လာပံုကိုၾကည့္၊ ဘိုးေတာ္ ေအာင္မင္းေခါင္ပံု
ေပၚေနတယ္ ျမင္လား (မျမင္ရင္ အရွက္ကြဲေတာ့မွာ) ဒီေတာ့ မျမင္လဲ ျမင္တယ္ ေျပာရတာေပါ့။
အမွန္ေျပာရဲတဲ့ သတၱိမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီသတၱိမ်ိဳး)
ေဗဒင္၊
နတ္ကေတာ္၊ ဘိုးေတာ္ေတြထံသို႔ သြားကတည္းက မိမိမွာ အားနည္းခ်က္ အခံရွိထားၿပီမို႔ အမွန္ကို
အမွန္အတိုင္း မဟုတ္တာကို မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ေျပာဆိုတဲ့ သတၱိမ်ိဳး မရွိႏိုင္ပါ။
ဆရာ့ဘ၀ ဆရာ့အေတြ႕အႀကံဳမွာ ပရေလာကပုဂိၢဳလ္ (သိုက္၊ ရုကၡစိုးစသည္) တစ္ဦးဦးရဲ႕
ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ိဳး ရွိခဲ့ဖူးပါသလား။ ရွိရင္ အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။
ပရေလာကရဲ႕
ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ိဳးမရွိပါ။ အေလးအနက္လည္း မထားပါ။ ေကာင္းမႈျပဳၿပီးတိုင္း အမွ်အတန္းေပးေ၀သင့္သည္
ဟူေသာ သေဘာထားကို လက္ခံပါတယ္။ ကို္ယ္ေတြ႕ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့
အလ်င္းသင့္လွ်င္ သီးျခားေရးပါဦးမယ္။
ဒါဆို ဆရာ့အေနနဲ႔ ပရေလာကရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈကို ယံုၾကည္တယ္ေပါ့။
ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈကို
မယံုၾကည္ပါ။ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္လို႔လည္း မထင္ပါ။
ပရေလာကရဲ႕ အကူအညီေတြအေပၚ ယံုသင့္ မယံုသင့္ ဘယ္လိုေ၀ဖန္ပိုင္းျခား စမ္းသပ္မလဲဆရာ။
အေၾကာင္းခ်င္းရာ
အေျခခံကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေတြးၿပီးမွ ေျဖဆိုသင့္သည့္ ေမးခြန္းမို႔ အတိုျခံဳ၍ ေျဖဆိုရန္မသင့္ဟု
ထင္ျမင္ယူဆပါသည္။
လူေတြ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ေမးသင့္ပါသလား။ ဘယ္လိုအခါမ်ိဳးမွာ ေမးသင့္သလဲ။ ဘယ္လို ဆရာမ်ိဳး
ေမးသင့္သလဲ။ အႀကံေပးပါဦးဆရာ။
ကိုယ့္အေၾကာင္း
ကိုယ္သာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေဗဒင္ လကၡဏာဟာ အရွိပညာကို အေျခခံ၍ တြက္ခ်က္ၾကည့္ျမင္ေဟာေျပာတဲ့
ပညာရပ္ျဖစ္လို႔ ေမးသင့္ပါတယ္။ စိတ္အစာကို ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္တဲ့ သေဘာ သက္၀င္တာေၾကာင့္
ေမးသင့္တယ္လို႔ ေျပာရတာပါ။ မိမိရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္
၀ိုးတ၀ါး၊ ဇေ၀ဇ၀ါ၍ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမးသင့္ပါတယ္။ လက္ဆန္းေဗဒင္ပညာထက္ နကၡတ္ေဗဒင္ပညာ
တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ဆရာမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လြယ္ကူ သြက္လက္မႈနဲ႔ ခက္ခဲနက္နဲမႈကို
ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာစိတ္အ၀င္စားဆံုး ေလာကီပညာရပ္တစ္ခုခု (ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ ဂဏန္းေဗဒင္၊ တားေရာ့
စသည့္) ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားတာလဲဆရာ။
နကၡတ္ေဗဒင္ပညာကို
စိတ္၀င္စားပါတယ္။ လူၿဗိန္းအႀကိဳက္ ေဟာေပးသလို ေဟာလို႔မရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ပါေလ့ရွိတဲ့ ေဟာစာတမ္းေတြအေပၚ ဆရာဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ။
ေယဘူယ် ေဟာစာတမ္းျဖစ္လို႔
ေယဘူယ်လို႔ဘဲ သေဘာထားသင့္တယ္လို႔ပဲ ဆရာယူဆပါတယ္။
အေဆာင္ လက္ဖြဲ႕ေတြအေပၚထားတဲ့ ဆရာ့သေဘာထား၊ ဆရာ့အျမင္ . . .။
ဗုဒၶ၏
ရတနာသံုးပါးအေဆာင္မွလြဲလို႔ အျခား ေဆာင္စရာ အေဆာင္မရွိဘူးလို႔ ဆိုပါရေစ။ အဲဒီ ယံုၾကည္ခ်က္
အတိုင္းလည္း စြဲၿမဲစြာ ယံုၾကည္တဲ့အေလ်ာက္ ယေန႔ထိ အျမတ္ဆံုးအေဆာင္အျဖစ္ ေဆာင္ထားရတယ္။
ေထရ၀ါရဗုဒၶ၀ါဒမွာ မပါတဲ့ ဂါထာမႏၱာန္ေတြအေပၚ ဆရာ့သေဘာထား။
ေထရ၀ါဒ၊
ဗုဒၶ၀ါဒမ်ားမပါတဲ့ ဂါထာ မႏၱန္မ်ားကို စိတ္မ၀င္စားပါ။ အႏၱရာယ္ကင္း ရြတ္ဖတ္ရမည့္ ဂါထာ
(၉)မ်ိဳး၊ က်က္သေရရွိရန္ ရြတ္ဖတ္ရမည့္ ဂါထား(၄)မ်ိဳး၊ အက်ိဳးေပး ျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ သုတ္
(၁၁)သုတ္ကိုသာ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ဓမၼစၾကၤာပါဠိေတာ္၊ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္၊ ဓရဏသုတ္၊ ပရိမိတၱဇလသုတ္၊
အဘိဏွသုတ္၊ ေဇာဇၥ်င္ဂၤသုတ္၊ ေမတၱာသုတ္မ်ား ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ရြတ္ဖတ္လာတာ ၁၅ႏွစ္ ေက်ာ္ကာလတိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
အက်ိဳးကေတာ့ ယေန႔အထိ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ၍ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ေနထိုင္ရျခင္းပဲ
ျဖစ္ပါသည္။
“ဘိုးေတာ္ကင္း”၊ “ကနားစီးေမာင္ေမာင္လတ္”၊ “ေဟာသမွ် ေျပာသမွ် အေဟာ၀က” စတဲ့ ၀တၱဳတိုေတြ
ေရးဖို႔အတြက္ ဆရာဘယ္လို အတိုင္းအတာေတြအထိ ေလ့လာခဲ့ရပါသလဲ။ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာျပပါဦးဆရာ။
မဟိဒၶိဂိုဏ္းႀကီး
တစ္ဂိုဏ္းတြင္ ဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ကိုယ္တိုင္ ဘိုးေတာ္အျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့
ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံၿပီး ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားနဲ႔ ေပါင္းစပ္လို႔ ဘိုးေတာ္ကင္းကို
ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးေစာဦးေၾကာင့္ စြန္းလြန္းရိပ္သာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္
အရိွအမွန္ကို အသိဥာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဘိုးေတာ္ဘ၀ တစ္ျဖစ္လဲခဲ့ပါတယ္။ နတ္အေၾကာင္းကေတာ့
နတ္ပြဲေတြ ေလ့လာၿပီး စာအရွိႏွင့္ ကိုယ္ေတြ႕အသိမ်ားကို ဆက္စပ္ၿပီး ေရးဖြဲ႕ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကနားစီး ေမာင္ေမာင္လတ္ထဲမွာ နတ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ (မီးစားျပတာ၊ အသားစိမ္းစားျပတာ၊
စတဲ့ . . )ေတြကို ဆရာက စားေပါက္ပိတ္မွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး ထိန္ခ်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာေျပာရရင္
သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူးဆရာ။ သူတို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ လူေတြသိမွ နတ္ကေတာ္ကို အယံုအၾကည္ကင္းမွာ၊
အဲဒီအခ်က္ ေဆြးေႏြးေပးပါဦးဆရာ။
နတ္ကေတာ္ေတြ
လုပ္တဲ့နည္းနဲ႔ မ်က္လွည့္ဆရာေတြ လုပ္တဲ့နည္းဟာ အတူတူပါပဲ။ တကယ္တန္းဆို မ်က္လွည့္ ဆရာေတြက
သူတို႔ထက္ေတာင္ သာပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီေလာက္ဆို ဘ၀င္က်ေရာေပါ့။
ေလာကီပညာရပ္ေတြကို လူေတြလိုက္စားသင့္ပါသလား။ လိုက္စားသင့္တယ္ဆို ဘယ္လိုလိုက္စားသင့္ပါသလဲ။
တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယက္ေကာင္း လိုက္စားလာတာနဲ႔ အုပ္စုလိုက္ လိုက္စားကာ ဘယ္ဟာပိုေကာင္းႏိုင္ပါသလဲ။
ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔
ကိုယ့္အေျခအေနအေပၚ အေျခခံၿပီး လိုက္စားလိုက လိုက္စားသင့္ပါတယ္။ တကယ္လိုက္စားသင့္တာကေတာ့
အရွိအမွန္ ဓမၼတရားနဲ႔ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ပါ၀င္စားလို႔
ေလာကီပညာလိုက္စားမယ္ ဆိုရင္လည္း အစုအဖြဲ႕နဲ႔ မလိုက္စားသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ
ဘာကိုမဆို ကိုယ့္အသိနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။
ေလာကီပညာရပ္ေတြ လိုက္စားမယ္ဆိုရင္ အေျခခံ သိသင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြရွိဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
ဥပမာ- Psychology; General Science ေနာက္ နကၡတ္ေဗဒင္၊ ဆန္းက်မ္း၊ လကၡဏာ ၿပီးေတာ့ က်င့္ႀကံမႈ
စရတာ (ပုတီးစိတ္တာ၊ သမထထိုင္တာ၊ ေယာဂပညာေတြ ေလ့လာဆည္းပူးေလ့က်င့္တာ) စသည္ျဖင့္ . .
.။
ေလာကီပညာ
လိုက္စားမယ္ဆိုရင္ “သီလနဲ႔ စရဏ”ဟာ အဓိက ပထမပါ။ သမာဓိ တည္ၾကည္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္တာက
ဒုတိယပါ။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္နဲ႔ တြဲစပ္ၿပီး နည္းစနစ္က်နမႈကို အေလးေပးထားဖို႔ပါပဲ။
အဲဒီလို ေလ့လာလိုက္စားျခင္းအားျဖင့္ အတိုင္းအတာ တစ္ရပ္အထိ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုရင္
ကာယကံရွင္အတြက္ေရာ သူ႔၀န္းက်င္အတြက္ပါ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါ့မလား။
ေကာင္းေသာအေၾကာင္း
ျပဳလုပ္မွ ေကာင္းေသာအက်ိဳးကို ခံစားရရွိေနတာဟာ သဘာ၀ သေဘာပါ။ ကိစၥတိုင္းမွာ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳး
ရွိစၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုတီးစိပ္ျခင္း အေၾကာင္းတြင္လည္း အက်ိဳးတရားမ်ား ရွိရမည္မွာ အမွန္ပါ။
အက်ိဳးမရွိဘဲ အေၾကာင္းမရွိႏိုင္သလို၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲလည္း အက်ိဳးမေပၚႏိုင္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္၊
ဦးတည္ခ်က္ မွန္ကန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါမယ္။
အဲဒီလိုေလ့လာလိုက္စား က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး အတိုင္းအတာတစ္ရပ္အထိ ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုပါစို႕။
ဒီေအာင္ျမင္မႈအေပၚ အေျခတည္ၿပီး “စီးပြားျဖစ္ ျဖစ္ေစ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈ ပံုစံနဲ႔ျဖစ္ေစ”
ေငြရွာသင့္ပါသလား။
အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းႏွင့္
စီးပြားျဖစ္ လံုး၀မလုပ္သင့္ပါ။ ကုသိုလ္အလုပ္ကို အကုသိုလ္အလုပ္နဲ႔ မလဲပါနဲ႔။
ေထာင္ထဲမွာေရာက္သြားတဲ့ ဘုိးေတာ္အတုေတြ ဘာေတြကေတာ့ ေတြ႕ဖူး၊ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးပါတယ္ဆရာ။
အဲလို ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ ေဗဒင္ဆရာေတြေရာ ဆရာေတြ႕ဖူးပါသလား။ ေထာင္ထဲမွာ ေဗဒင္ေဟာတဲ့
ဆရာရဲ႕ အေဟာခံရဖူးလား။ မွန္ေရာ မွန္လား။
ေဗဒင္ကို
လူတိုင္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနသူေတြက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
လက္ဆန္းအေဟာသြက္ရင္ ေထာင္ထဲေရာက္သြားလို႔ကေတာ့ မပူပါနဲ႔။ ေဗဒင္ဆရာ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္
အေနအစား အလြန္ေခ်ာင္ပါတယ္။ ဗြီအိုင္ပီ စာရင္း၀င္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ အေရးေပးခံရပါတယ္။
တန္းစီ၊ တိုကင္ယူၿပီး ေဗဒင္ေမးရတဲ့ ေရးေဖာ္ ဆရာႀကီး ေထာင္ထဲေရာက္သြားစဥ္က ၀ါဒါကအစ၊
ေထာင္ပိုင္အဆံုး သူတို႔မိသားစုေတြပါ လက္မလည္ေအာင္ ေဟာခဲ့ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့
ေထာင္ထဲမွာ ေဗဒင္မေမးဖူးပါဘူး . .. . . ။
တကယ္ေတာ့
မိမိေမးလို ေျပာလိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ က်န္ရွိေနပါေသးသည္။ မိမိေဆြးေႏြးလိုသမွ်ကို
ဆရာကလည္း ရႊင္လန္းတက္ႀကြစြာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ရွင္းျပေပးသည္။ တန္ဖိုးႀကီးမားေသာ အခ်ိန္မ်ား
. .။ ဆရာက ရႊင္လန္းတက္ႀကြေနေသာ္လည္း ဆရာ့ကို အားနာမိသည္။ ဆရာ့ အသက္က ၆၈ ႏွစ္၊ အရြယ္က
ရွိေသးသည္။ ဆရာနားခ်ိန္ကို သည္မွ်အထိ သိမ္းပိုက္ထားဖို႔ မိမိေလာဘမႀကီးသင့္ေတာ့ပါ။ ဆရာ့ဇနီး
ႀကီးႀကီးျမကိုလည္း အားနာရသည္။ သို႔ပါ၍ အခ်ိဳ႕ေဆြးေႏြးဆရာမ်ားကို ရင္ထဲမွာပင္ လွ်ိဳထားခဲ့ရသည္။
ဆရာ့ေက်းဇူးေတြကေတာ့
မိမိအဖို႔ ႀကီးမားၿပီးရင္း ႀကီးမားေနသည္။
“အမွန္သိမွ
အသိမွန္မယ္၊ အသိမွန္မွ အမွန္သိမယ္” ဟူေသာ အမွန္တရားသည္ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ လို႔ေနသည္။
ေ၀ဒပရိတ္သတ္ႀကီး . . .
“အမွန္သိ အသိမွန္ၾကပါေစ၊ အသိမွန္ အမွန္သိၾကပါေစ”
. . . ေက်းဇူးမွတ္တမ္း . . .
ဆရာ့စာေရးခ်ိန္၊
အနားယူခ်ိန္၊ ပရိတ္ရြတ္ခ်ိန္၊ ပုတီးစိတ္ခ်ိန္တို႕ကို ဖဲ့ေခၽြ၍ မိမိသိလိုရာမ်ားကို ေဆြးေႏြးေပးေသာ
ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၊ ဆရာ့ဇနီး ႀကီးႀကီးျမ၊ ဆရာ၏ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ဖတ္ရႈခြင့္ေပးေသာ
န၀ေဒးစာေပ ဥယ်ာဥ္မိသားစု(စံျပ ဖဆပလ)၊ အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္ၾကာ ဓာတ္ပံုမရိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာႏွင့္
ႀကီးႀကီးျမတို႔အား ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း ျပဳေပးေသာ မိုးလြင္ဟန္တို႕အား ေ၀ဒမဂၢဇင္းမွတဆင့္
၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးစြာ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း စာကမၺည္း တင္ပါသည္။
ဟိန္းဆက္ (15-July-97)
ေ၀ဒမဂၢဇင္းအား ဗ်ဴးခြင့္ေပးတဲ့ ဆရာႀကီးကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမွန္သိဖို႔အတြက္ အမွန္ေရးမွ ေျပာမွ ျဖစ္ပါမယ္။ ေဗဒင္ဆရာ တခ်ိဳ႕နဲ႕
ေဗဒင္မဂၢဇင္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ရိုက္သြင္းလိုင္းေၾကာင့္ မီဒီယာေတြေၾကာင့္
ေဗဒင္ေမးပရိသတ္ တခ်ိဳ႕ဟာ ေဗဒင္ပညာအစစ္ကို မသိေတာ့တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္ဆရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။
ေ၀ဒမိသားစု
အထက္မွာက အသီးသီးေက်းဇူးတင္စကားေတြ
ေျပာၾကာခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း . . .
အမွန္သိၿပီး အသိမွန္ေစရန္ ေျဖၾကားေပးခဲ့ပါေသာ ဆရာႀကီးေက်ာ္ျမသန္း
အားလည္းေကာင္း၊အသိမွန္ၿပီး အမွန္သိေစရန္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းေပးခဲ့ေသာ ဆရာဟိန္းဆက္အားလည္းေကာင္း၊
အမ်ားဖတ္ရႈခြင့္ ရရွိေစရန္ ေဇာတိသေ၀ဒ မဂၢဇင္းတြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ပါေသာ ေ၀ဒမိသားစုအားလည္းေကာင္း၊
အထူးသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးအား ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရႈမွတ္သားခြင့္ရရွိေအာင္ တစ္ကူးတက ရွာေဖြယူလာေပးပါေသာ
ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ၾကည္ (ေသသ၀ိဇၨာ)အား လည္းေကာင္း အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း
မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။
ေမာင္ေအာင္ဟိန္းေအး
http://mmastrolesson.blogspot.com
