ေရွးယခင္ကာလ အခ်ိန္မွတ္သားပံုကို ဗဟုသုတအျဖစ္ သိရွိႏိုင္ရန္ ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေနာင္----ဒူ----ေနာင္(ဒိုင္း)----ဟိန္း----ဟိန္း------ဟိန္း
ေရွးေခတ္ရခိုင္တို႔သည္
တစ္ေန႔တာကို နာရီ (၆၀) စီျဖင့္ ေရတြက္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ ေရတြက္ရာတြင္ နာရီအမ်ိဳးအစားအားျဖင့္
သံုးမ်ိဳးခြဲျခားထားသည္။ (၁) ေရနာရီ၊ (၂) သဲနာရီ၊ (၃) ၾကက္နာရီဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သဲနာရီႏွင့္
ၾကက္နာရီတို႔ကို ေနရာဌာနအခ်ိဳ႕တြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္ကာလကို သိႏိုင္ရန္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။
ေရနာရီကိုကား ဌာနအသီးသီး၌ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔အသံုးျပဳရန္ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို
စံုလင္စြာထားရသည္။ ယင္းတို႔မွာ (၁) အ၀န္းအေစာက္တူညီစြာျပဳလုပ္ထားေသာ အင္တံုႀကီး ၃လံုးႏွင့္
(၂) ေၾကးဖလား ၃လံုးတို႔ ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္နာရီတိုင္းတာရန္
ပဟိုရ္တီးရန္လုပ္သားမ်ားမွာ
(၁) အင္တံု ၃လံုးကို
ေစာင့္ေနရန္ လူ ၃ေယာက္၊
(၂) ေရျဖည့္ျခင္း၊
ေရသြန္ျခင္း၊ျပဳလုပ္ရန္ လူ၂ေယာက္၊
(၃) ပဟိုရ္တီးရန္
လူ ၂ေယာက္၊ စုစုေပါင္း (၇)ေယာက္ အမႈထမ္းရသည္။ မဟာပဟိုရ္စင္ေတာ္ႀကီးမွာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တြင္
နန္းေတာ္ၿမိဳ႕႐ိုး၊ တံတိုင္း ၃ထပ္အနက္၊ တတိယၿမိဳ႕႐ိုးႏွင့္ ဒုတိယၿမိဳ႕႐ိုးၾကားတြင္
တည္ရွိသည္။
နန္းေတာ္၏ေတာင္ဘက္၌ရွိေသာ
ေပသကူေတာင္တြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တည္ သမိုင္းက်မ္း ဒုတိယတြဲျဖစ္ေသာ
(ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ ဥပနီသွ်က်မ္းတြင္ ယင္းေတာင္ကို ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တည္စဥ္က ေတာင္အမည္၊
ေခ်ာင္းအမည္ အရပ္အမည္ မ်ားကို ေခၚေ၀ၚၾကရန္ မင္းေစာမြန္ႏွင့္ အမတ္ပညာရွိသုခမိန္မ်ား၊
ဟူးရားေဗဒင္အရာ၌ လိမ္ၼာေသာ ပုေရာဟိတ္မ်ားတိုင္ပင္၍ ဂါမ၊ နိဂါမ၊ ပဗၺတ၊ နဒီအစရွိသည္တို႔ကို
နာမ။ သညာနမဂၤလာပြဲျပဳလုပ္ၿပီး သမုတ္ေခၚတြင္ခဲ့ၾကေလသည္။
ယင္းအခ်ိန္က ယင္းေတာင္ကို
ေပသကူေတာင္ဟု အမည္သမုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ပဟိုရ္စည္ေတာ္ႀကီးတားရန္ စင္ေတာ္ႀကီးကို ေဆာက္ၿပီးမွ
ရႊမ္းေတာင္ (ယြန္းေတာင္)ဟု အမည္တြင္လာသည္။ ပဟိုရ္စည္ေတာ္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခအုတ္ျမစ္ကို
ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ၿပီး ေခါင္မိုးျပႆဒ္၀ယ္ ၅ဆင့္မိုးသည္။ ေလးေထာင့္ပံုျဖစ္ၿပီးစည္ေတာ္ကို
ပိေတာက္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီး သားေရၾကက္သည္။ စည္ေတာ္ကို တြဲရန္ပြတ္လံုးတိုင္တြင္ ပြတ္လံုးတန္းေငြႀကိဳးျဖင့္
တြဲထားသည္။ တြဲခံုတစ္ခုလံုးႏွင့္ စည္ေတာ္သစ္သားကို ေရႊပိန္းခ်ထားသည္။ စည္ေတာ္တီးရန္လက္႐ိုက္မွာ
ဆင္သားေရတံုး ျဖစ္သည္။ ဗ်က္လက္ေလးသစ္၊ အရွည္တေထာင့္တထြာရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ စည္ေတာ္တီးသည့္အခ်ိန္ကာလကို
နန္းတြင္းမိညိဳ၏ “စည္”ေတာ္ပဟိုရ္၊ ကၽြႏု္ပ္ဆိုသား” ခ်ီေသာကိုယ္ ရည္ေသးရတုပိုဒ္စံုတြင္
တင္ျပထားသည္။ အက်ယ္ကို မဆိုၿပီ။ တီးပံု၊ တီးနည္းကိုသာ တင္ျပပါမည္။
စည္ေတာ္တီးပံု
တစ္ခ်ိန္စည္တီးေသာအခါ
တစ္ပဟိုရ္ဟု ဆိုသည္။ ၄ ပဟိုရ္တီးတစ္ေမာင္းျပည့္သည္။ ၄ပဟိုရ္တစ္ေမာင္းဟု ဆိုေသာေၾကာင့္
ေမာင္းႀကီးတစ္လံုးကို တစ္ခ်ိန္တီးရသည္။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပဟိုရ္စင္ေတာ္တြင္
ေမာင္းသံုးလံုးရွိေသးသည္။ “ဒူ” ဟု အသံထြက္ေသာ ေမာင္းတစ္လံုးတို႔ ျဖစ္သည္။ ဒူေမာင္းႏွစ္လံုးတြင္
“ဒူဟူဟူ” ဟူ၍ ဟိန္းသံထြက္ေသာ ေမာင္းတစ္လံုးရွိသည္။ ဒူ----ဟူ၍ ႐ိုး႐ိုးအသံထြက္ေသာ ေမာင္း
ႏွင့္ “ေနာင္” ဟူ၍ ႐ိုး႐ိုးအသံထြက္ေသာ ေမာင္းတစ္လံုးတို႔မွာ အတိုင္းအတာအတူတူ ျပဳလုပ္ရသည္။
ဤ႐ိုး႐ိုးေမာင္းႏွစ္လံုးသည္ အတိုင္းအတာ ၄ေတာင္ပတ္လည္စီ ရွိသည္။
“ဒူဟူဟူ” ဟူ၍ ဟိန္းသံထြက္ေသာေမာင္းႀကီးမွာ
၆ေတာင္ ပတ္လည္ရွိသည္။ ၄ပဟိုရ္ တစ္ေမာင္းျပည့္တိုင္း လက္တံရွည္ခရာႀကီးကို တစ္ႀကိမ္စီမႈတ္ရသည္။
တစ္ပဟိုရ္ျပည့္ေသာအခါ ေနာင္ေမာင္းကိုတစ္ခ်က္၊ ဒူေမာင္းကိုတစ္ခ်က္၊ ေနာက္ထပ္ ေနာင္ေမာင္း
ကိုတစ္ခ်က္တီးၿပီးလွ်င္ ဆင္သားေရ လက္႐ိုက္ျဖင့္ ပဟိုရ္စည္ေတာ္ကို တစ္ခ်က္တီးလိုက္ရသည္။
ယင္းသို႔တီးရာတြင္ စည္တီးျခင္း၏အဂၤါရပ္ႏွင့္ညီစြာ အေႏွးတီး၊ အလ်င္တီး၊ (အျမန္တီး၊
ေစာင့္တီး၊ ခ်ိန္တီး၊ သံၿပိဳင္တီးဟူ၍ အဂၤါရပ္မ်ားရွိသည္။ ယင္းတို႔အနက္ဒူေမာင္း၊ ေနာင္ေမာင္းတို႔ကို
တီးခတ္ရာတြင္ ေစာင့္တီးႏွင့္အျမန္တီးႏွစ္မ်ိဳးကို အသံုးျပဳသည္။
ေရွးေခတ္ျမန္မာႏွင့္ရခိုင္တို႔၏
တစ္ေန႔စီကို တြက္ခ်က္၍ နာရီ ၆၀-စီ သတ္မွတ္ထားၾကရာတြင္ ေန႔နာရီ၊ ညနာရီဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းခြဲထားသည္။
ယင္းသို႔ခြဲထားရာ၌လည္း ယခုေခတ္စက္နာရီကဲ့သို႔ ၁၂-နာရီ ပိုင္းျခားထားျခင္း မဟုတ္ေပ။
ဥတု ၃-ပါးတို႔တြင္ေနထြက္ေန၀င္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ေန႔နာရီႏွင့္ ညနာရီကို အနည္းအမ်ား ပိုင္းျခားထား
ၾကသည္။ “ပတ္သံတာရွည္တီးသံျမည္” ဟူေသာကဗ်ာ၏ အဆိုအတိုင္း ေရတြက္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ ဘာသာေရးႏွင့္
ယဥ္ေက်းမႈေရးရာအတြက္ အသံုးျပဳရန္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ႏွင့္ သန္းေကာင္ခ်ိန္ကို အဓိကပိုင္းျခားထားခဲ့ၾကသည္။
မြန္းတည့္ႏွင့္ သန္းေခါင္အခ်ိန္ က်ေရာက္လွ်င္ အခ်ိန္ေစ့နာရီကို တီးၿပီးေနာက္ အေျမာက္ႀကီးတစ္ခ်က္စီ
ပစ္ေဖာက္ရသည္။ ဤသို႔ပစ္ေဖာက္ျခင္းအားျဖင့္ မြန္းတည့္ဆြမ္းစားရမည့္အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ေပးျခင္း၊
အာ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ဆြမ္းပန္းခ်က္ရန္ဆြမ္းပို႔ႏိုင္ရန္အတြက္ အဓိကပစ္ေဖာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရွးေခတ္အခါ၌ လူအမ်ားစုႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ာစုတို႔မွာ နာရီတိုင္းတာရန္
ခက္ခဲသည္မ်ားကို လြယ္ကူစြာ သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ စက္နာရီမ်ားေပါမ်ားေနသျဖင့္
အခက္အခဲမရွိေပ။
ေရွးေခတ္တြင္ကား အခက္အခဲမ်ား
ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ဤသို႔အေျမာက္ပစ္ေဖာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္
မြန္းတည့္ ၁၂နာရီ တီးလွ်င္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ေဖာင္ေတာ္ႀကီးမွ မြန္းတည့္အေျမာက္ပစ္ေဖာက္ခဲ့သည္။
ေရွးေခတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ေခတ္ထိ ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္ၾကေသာ အခါ (မြန္းတည့္အေျမာက္ေဖာက္သံကို
နာေထာင္၍ မေဖာက္မီ ဆြမ္းသံုးၾကရမည္)ဟူ၍ ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။
ဗဟိုရ္တီးပံုႏွင့္ အသံထြက္ေပၚလာပံုမ်ားကို
အနည္းငယ္တင္ျပပါဦးမည္။
တစ္ဗဟိုရ္ေစ့ေသာအခါ
ေနာင္ေမာင္းတစ္ခ်က္၊ ဒူေမာင္းတစ္ခ်က္ ေနာက္ထပ္ ေနာင္ေမာင္းတစ္ခ်က္တို႔ကို တီးခတ္ျခင္းအားျဖင့္
ေနာင္---ဒူ----ေနာင္(ဒိုင္း)ဒိန္း----ဟိန္း----ဟိန္း----ဟိန္း----ဟိန္း ဟူ၍ ထြက္ေပၚလာသည္။
အေျမာက္ပစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ စည္ႀကီး ၅-မ်ိဳးႏွင့္ တူရိယာမ်ိဳးစံုတို႔ကို တီးမႈတ္ၿပီးလွ်င္
တစ္ခ်ိန္တည္းလက္တံရွည္ေခၚ ခရာႀကီးကို မႈတ္ရသည္။
နာရိတိုင္းရန္ ခြက္(ဖလား)တို႔
ျပဳလုပ္ရာတြင္ အတိုင္းအတာမွာ အလြန္ညီၫြတ္မွ်တမႈ လိုအပ္ပါသည္။ ယင္းအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားေသာ
ရခိုင္နာရီက်မ္းတြင္ လကၤာျဖင့္ (ရခိိုင္သံျဖင့္) ဤသို႔ေရးထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
အခါနာရီ၊ ျခင္တြက္လီ၍၊
ထံုးၿပီဤသို႔၊ လကၤာပ်ိဳ႕၌၊ လူတို႔မ်က္စိ၊ ဆယ္ႏႈိက္ဟိက၊ တစ္ခဏသာ၊ မွတ္ကုန္ပါေလာ့၊ ဆယ္ခါခဏ၊
တလယ်တည္း၊ လယ် ၁၂-ခါ၊ တခရာတည္း၊ အခရာဆယ္ဖန္၊ တျပန္ဟူသည္၊ အျပန္ေလးလီ၊ တပီဇနာ၊ မွန္လွစြာ၏။
ပါဒ္မူေလးလီ၊ တစ္နာရီတြင္၊ ေၾကးနီတျပား၊ ဆယ့္ေျခာက္သားကို၊ ယာ၀ါးစံတူ၊ ေကကင္းဇူလီ၊
လက္သန္းညီျဖင့္ ကိုးသစ္ခ်က္၍၊ အ၀န္းေစာက္မွာ၊ ဥပဇာကား၊ သက္ၠာစင္စစ္၊ ခုနစ္သစ္လွ်င္၊
ခြက္လုပ္က်င္မွ၊ ဒူ၀ိဇ္ၨာပါ၊ ဣတိ္ၳယာ၏။ ေကသာဆံပင္၊ ဆယ့္ေျခာက္ပင္ကို၊ ၀င္ေလာက္႐ံု႐ံု၊
ေဖာက္ၿပီးတံုမွ၊ ယင့္မူခဏ၊ ေရေ၀ခ်၍၊ သို႔မွမွန္စြာ၊ ႏႈိက္တခါကို၊ တစ္နာရီမွတ္၊ တစ္ေမာင္းခတ္ၿပီး၊
သူျမတ္ၪဏ္ရွင္၊ ဗဟိုရ္စင္ဟု၊ ညလွ်င္နံနက္၊ ေရွေလးခ်က္သည္၊ ေရတြက္ ၆၀အမွန္တည္း။
ဟူ၍ ရွစ္ေၾကာင္းေပမူ ကီ၀မ္းတစ္မ်က္ႏွာတြင္
ဆိုထားသည္။ အဖြင့္က်မ္းတြင္ ေၾကးခြက္(ဖလား)စစ္စစ္ကိုသာလွ်င္ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ဆိုထားသည္။
ယင္းေၾကာင့္ ေၾကးဖလား ၀မ္းတည့္တည့္တြင္ အေပါက္ငယ္ မိန္းမတို႔ဆံပင္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပင္
၀င္႐ံုသာ ေဖာက္ရမည္ဟု ဆိုေပသည္။ နာရီတိုင္းတာေသာ ေၾကးအပ္အင္တံုသံုးလံုးတြင္ ပထမအင္တံု၌
ေၾကးဖလားတို႔ ထည့္ရသည္။ အေပါက္ငယ္မွ ၀င္ေသာေရမ်ား ျပည့္လာေသာအခါ ေၾကးဖလားနစ္သြားသည္။
နစ္လွ်င္ တစ္နာရီျပည့္သည္။ နစ္လွ်င္နစ္ျခင္း ဒုတိယအင္တံုတြင္ လူက ဖလားတစ္လံုး ထည့္လိုက္ရသည္။
ပထမလူက ျမဳပ္ေနေသာ ေၾကးဖလားကို ယူေနစဥ္ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာျခင္းမရွိရေအာင္ ဒုတိယလူက ခ်က္ခ်င္းထည့္ရျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယဖလားနစ္လွ်င္ တတိယဖလား ထည့္ရသည္။ တတိယဖလားနစ္လွ်င္ ပထမလူက ျပန္စသည္။
ဤနည္းအားျဖင့္ အခ်ိန္နာရီမ်ားကို တိတိက်က်တိုင္းယူျခင္း ျဖစ္သည္။ ေန႔ပိုင္း တာ၀န္က်ေသာသူတို႔ႏွင့္
ညပိုင္းတာ၀န္က်ေသာ သူတို႔ကိုခြဲျခား၍ ခန္႔ထားရသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေရွးေခတ္ရခိုင္တို႔၏
ဗဟိုရ္နာရီမ်ားကို တီး ခတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေတာ္၏
ဗဟိုရ္စင္ေတာ္နာရီ ေဆာက္ခဲ့ေသာ ရြမ္းေတာ္ေတာင္ထိပ္တြင္ စာေရးသူငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀၌
အေျခခံေက်ာက္တံုးမ်ား ရွိေသးသည္။ၿဗိတိသွ်ေခတ္တြင္ ေျမာက္ဦးမွ လူႀကီးအခ်ိဳ႕တို႔သည္
အေပ်ာ္တမ္းကလပ္ (Club) တစ္ခုဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ပ်ဥ္းကတိုးတိုင္၊ သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ
အေဆာက္အအံုတစ္ခု
ေဆာက္သည္။ ယင္းအေဆာက္အအံုေဆာက္ရန္အတြက္
အဆိုပါေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကိုၿဖိဳဖ်က္၍ အေရွ႕ဘက္သို႔ တြန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ အေတာ္အတန္က်န္ရွိေနေသာ
ေက်ာက္မ်ား ကိုလည္း ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ဒံုးတိုက္တမ္း ကစားသည္ဆိုကာ ေတာင္ေပၚမွ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို
ေတာင္ေအာက္သို႔ တြန္းခ်တမ္းကစားခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သမိုင္းတန္ဖိုး နာမလည္ေသး၍
တစ္တံုး၊ ႏွစ္တံုး တြန္းခ်ခဲ့မိသည္။ အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘိုးက ဆဲဆိုတားျမစ္ၿပီး
သမိုင္းတန္ဖိုးကို ေျပာျပသျဖင့္ နားလည္သြားခဲ့ပါသည္။ ေတာင္ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားေသာ
ေက်ာက္မ်ားကို အခ်ိဳ႕ပုဂိ္ၢဳလ္တို႔ သယ္ယူသံုးစဲြေသာ္လည္း ေတာင္ေျခရင္းႏွင့္ နံေဘးတြင္
ႀကီးမားလွစြာေသာ ေက်ာက္တံုး
မ်ားကို ယေန႔ထိရွိေနပါေသးသည္။ ေတာင္၏အေျခအေနမွာလည္း
ေျမာက္ဘက္သို႔ ထိုးထြက္ေနေသာ ေတာင္စြယ္မွာ ေက်ာက္သားေတာင္ျဖစ္သည္။ ေပ-၅၀ခန္႔ ျမင့္သည္။
ယင္းေတာင္စြယ္ႏွင့္တစ္ဆက္တည္း
ေတာင္ဘက္သို႔ ေပ၃၀-ခန္႔အျမင့္တြင္ ဗဟိုရ္စည္ကို ထားခဲ့သည္။ ေျမသားေတာင္ ျဖစ္သည္။ အထဲ၌
ေက်ာက္အတိ ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်လက္ထက္တြင္ ေတာင္ညိဳေတာင္စြယ္၏ ထိပ္ျပင္သည္ အလ်ား၊ အနံ
ေပ၁၀၀-ေက်ာ္စီရွိသည္။ ေတာင္ကိုၿဖိဳ၍ လမ္းခင္းျခင္းေၾကာင့္ ၃-ပံု ၂-ပံုခန္႔ ပ်က္စီးသည္။
ေတာင္ထိပ္ႀကီးမွာကား နဂိုအတိုင္းရွိေသးသည္။ မူလပထမမင္းေစာမြန္အမည္ သမုတ္ခဲ့စဥ္က(၁)
ေပသကူေတာင္၊ (၂) ဗဟိုရ္စင္ေတာ္ တည္ေဆာက္ၿပီးေနာက္ ရြမ္းေတာင္ (ယြမ္းေတာင္)၊ (၃) ၿဗိတိသွ်လက္ထက္
ကလပ္ (ဃူကဘ) ေဆာက္ေသာအခါ ကလပ္ေတာင္၊ (၄) ကလပ္ၿပိဳၿပီးေနာက္
မူလနာမည္အတိုင္း ရြမ္းေတာင္ (ယြမ္းေတာင္)အမည္တြင္ေနပါသည္။
ဤကား ရခိုင္တို႔၏
ဗဟိုရ္စည္တီးခတ္ပံု၊ နာရီေရတြက္ပံု နာမည္မ်ားအဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚပံု၊ အေဆာက္အအံု
ေဆာက္ခဲ့ပံု၊ ၿပိဳပ်က္သြားျခင္းႏွင့္ ေတာင္ထိပ္၏ထိပ္ျပင္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားျခင္းစသည္တို႔
ျဖစ္ပါသည္။ သုေတသီတို႔သည္ ေပ၊ ပရပိုက္၊ လက္ေရးမူတို႔၌ ေရးသားထားခဲ့ၾကေသာ သမိုင္းစဥ္မ်ားကို
ဖတ္႐ႈကာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕သို႔ကြင္းဆင္းေလ့လာၾကသည္။ စာဆိုအတိုင္း တစ္ခုမွ် မဟုတ္ပါတကား။
မညီၫြတ္ပါတကားဟူ၍ အထင္အျမင္မွားသြားမည္။ ယင္းသို႔ အျမင္မမွားေစျခင္းငွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္
သမိုင္းမွတ္တိုင္ႏွင့္ သမိုင္း႐ုပ္ႂကြင္းမ်ားကို စာေတြ႕၊ ေပေတြ႕ႏွင့္ မ်က္ျမင္ေတြ႕ရွိေသာ
အခ်က္အလက္တို႔ကို တင္ျပလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဦးသူရိယ(ေျမာက္ဦး)
သုတပညာ တိုးပြားၾကပါေစ။
ရခိုင္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၇-ခု
